FERROL TERA FUTURO?

Para rematar este tema de cómo vai a ser o futuro, decidin facer unha reflexión sobre a miña terra sobre Ferrol de cómo será o futuro desde pobre cidade.

Cando me paro a pensar como será a miña terra onde eu nacin e porque non dicir onde pasei parte da miña vida, parome a pensar e o único que vexo e que esta cidade vai a quedar vacia completamente que será unha cidade completamente en ruinas xa que a xente se vai a ir pouco a pouco so servirá de fogar para as pobres persoas sen recursos para poder ter unha vida digna.

Penso que a tecnoloxia vai a avanzar tanto e con elo as cidades facendo que a xente emigre xa que esta pequena terra non ten nada que ofrecerlles xa que pouco a pouco se esta a piques de perder.

As calles, as ruas, o mar, as praias quedaran cheas de merda xa que a xente non as limpiara xa que esta cidade lles vai a dar o mesmo, o que mais pena me vai a dar son as persoas maiores as cales decidiron quedarse nesta pequena cidade para poder morrer e teñan que ver que se esta a piques de perder cada  un dos recordos que teñen gravados nesta cidade.

Sinto moita vergonza que esta pequena cidade tan importante na semana santa se perda completamente debido aos avances de merda que nos van facer perder cidades concentrándonos todos nunha cidade xa que esa para todo o mundo vai a ser mellor.

Pero pensó unha cosa ata cando estaremos en ela? Ata que a fagamos unha merda e asi teñamos que cambiarnos a outra cidade xa que non temos vergonza en destrozala.

Porque vamos a ter ese futuro? Porque non podemos ter un futuro no que impulsemos esta pequena cidade facendo que a xente se quede aquí ou que os de fora decidan quedarse aquí con nos, pensó que temos que recuperar esta cidade xa non por nos senon por as persoas maiores que esperan que saquemos esta cidade xa que eles xa o faceron no seu tempo e agora nos toca nos!

como sera a xente cunha enfermedade no futuro?

Cando era pequena , é dicir, no meu pasado eu iba sempre coa miña tia a todas partes posto que os meus traballaban e ela esta nunha silla de rodas mais o seu marido polo que acordome que cando tiña que subir una acera eu a tiña que axudar posto que non estaba accesible ou simplemente non tiña unha zona por onde a silla de rodas poidera subir, imaxinar eu de pequena unha nena de seis sete anos axuando a miña tia por atrás a empuxala para subir a acera, a xente sempre me miraba pero poucos en realidade se ofrecían a axudarme.

Tamen recordó que cando a miña tia quería baixar do autobús a rampa algunhas veces non iba e era un grave problema posto que a xente estaba esperando e mais nos que tiñamos que baixar do autobús, en ese momento sentía vergonza posto que a xente te mira como se ti tiveses a culpa cando non é asi, enton parome a pensar e digo como se sentiría a miña tia? Ten que sentirse unha persoa que ten unha enfermidade un problema nesta sociedade? Pensó que valoramos moi pouco a esas personas e sobretodo a vida que teñen.

Enton parome un momento e pensó como será o futuro para estas persoas? Teran mellor ou pero vida? Pensó que por unha parte van a ter mellor posto que a lo mellor xa non se manellan cunha silla de rodas senon cun robot e postos en dando paso a traves de iso, pensó tamen que poden considerar unha persoas humana como os demais posto que non será un problema xa que todo estará mecanizado.

Non se preocuparan de se gastan moito diñeiro, se o estado perde diñeiro por culpa de estas persoas, senon que faran o mesmo que nos e non serán vistos de mala mañeira e distintos a nos e porque non frabricar novos medicamentos, ou simplemente ser curados , pero iso xa é botarlle moita imaxinacion.

Se me paro a pensar tamen podo dicir que ao mellor o futuro para eles pode ser malo xa que poden directamente executalos e asi non teñen ningunha mera preocupación por eles, non teran que gastar ningún tipo de diñeiro en eles e asi aproveitaran para gastalo en novas tecnoloxias.

Fago unha mera reflexión e é que a xente tanto hoxe en dia ou nun futuro non vai a cambiar esa merda de mentalidade, porque vivimos e viviremos nun mundo que soamente nos fixamos na nosa apariencia e se unha persoa xa a vemos diferente a nos xa estamos nos para poder xulgarla ou simplemente para faceller unha vida mas chea de merda da que ten ou poda ter, ou CAMBIAMOS OU CAMBIAMOS POR QUE ASI NON SE CHEGA A UN FUTURO DIGNO DE SER VIVIDO!!

O Futuro da miña nai

Hoxe en vez de pararme a pensar ou simplemente de falar de como vai a ser o futuro, paraime a pensar e dicidin escoitar a miña nai xa que esta ben escoitar as opinions da xente de como pensaban que ia ser o futuro e como agora mesmo ven que vai a ser.

Penso que miña de pequena tiña moita imaxinacion pero como calquera cativa pequena e agora mesmo poi ten unha vision de futuro que non escoiten nunca sobretodo o das pastillas da comida!

Deixo o video espero que vos guste moito!!

O futuriño

Cando eu era pequena e me preguntaban como pensas que vai a ser o futuro? dicia que iamos a estar invadidos de monstruos, extraterrestres, que todo iba a ser unha galaxia na que os coches, as naves espaciais iban a flotar no aire e que todo iba a estar mecanizado e feito tecnoloxicamente.

Pensaba que íbamos a ser o uns escravos dos extraterrestres ou que íbamos a dominar o mundo totalmente, pensaba tamen que íbamos a ir vestidos con roupa moi pegada ao corpo e roupa de cor gris como o futuro.

Creo que todo neno pequeno agora mesmo lle preguntas como vai a ser o futuro e te vai a dicir o mesmo polo que non pensó que de pequena estivera loca senon que cando eres un neno pequeno non coñeces a realidade da sociedade e como se comportan a xente hoxe en dia.

Agora mesmo se me din aos meus 17 anos me din como vai a ser o futuro totalmente digo un mundo onde non existe nin a comunicación, onde a probreza segue aumentado, onde a tecnoloxias seguen acaparando a nosa vida, un mundo cheo completamente de corrupción onde trae consigo a millons de parados, porque digo isto? Porque hoxe en dia a cousa esta asi e porque levamos anos e anos no mesmo sentido so facemos unha cousa IR A PEOR!!

Cando digo que vai a ser un país corrupto o digo porque fagamos o que fagamos, poñamos o político que poñamos ao mando do noso país levara este fracaso aun nivel mais pésimo do que estábamos anteriormente e a confianza que teremos nel a perderemos a medida que saian noticias de que os seus compoñentes do partido defraudan.

As tecnoloxia? Danme totalmente a risa, si,eu son unha nena que uso o móvil pero si por min fora o quitaría do mundo e volveria as cartas ao móviles que eran para chamar nada mais, volveria a quedar cos meus amigos e velos sen ningún móvil por o medio que nos estivera distanciando, poderia facer miles de cousas e ter as persoas que quero ao meu lado sen ter que estar pendente de un móvil para poder comunicarme con eles, unha cousa que nin tolero e isto ven por culpa das tecnoloxias son os prexuizos que ten a xente ante a nenas ou nenos por unha foto, por un tweet, por calqueira cousa ou que simplemente rulen fotos por ahí.

Sinceramente dame vergonza a merda de futuro que vamos a ter, a culpa non a ten o veciño de enfrente senon nos que pouco a pouco  o estamos facendo nos e sen darnos conta xa que estamos no noso mundo  que é  apartir dun móvil xa que non  temos mais que esa merda de  vida, penso que se as cousas non van cambiar o mundo que vamos a ter vai a ser a destrucción total.

Vos diría fagamos un cambio pero para que? Se non me vades facer caso, so me o fariades se vos falo por whatsapp e para iso me contestaredes estas tola ou que te pasa? Enton so os digo facede un futuro digno para os vosos fillos. 

Cada parte de min

Esta ultima entrada a quixen rematar non contando unha historia senon dicindo o que teño de cada un dos meus antepasados, é dicir, o que hoxe en dia e de pequena me dician que me parecia ou tiña a eles.

Para comenzar cando eu nacin dicianme que non era filla dos meus pais xa que era unha nena moi morena , por non decir negra, e habia outra nena que habia nacido o mesmo dia que eu trigueña, dician que non era filla dos meus pais xa que eles dos eran rubios, miña nai tiña uns ollos azules e era rubia e meu pai igual pero con ollos verde.

Meus pais contanme que de pequena as señoras lle dician que me parecia aos meus tios e que nada a eles, co paso do tempo a opinion cambiou e agora din que me parezco a meu pai totalmente, o seu caracter, os seus rasgo faciales, pero a estatura non senon que iso e de miña nai polo que son un pouco pequena pero gustame igual.

Recordo que de pequena miña nai traballaba e meu pai tamen pero polas tardes non polo que sempre me levaba por sitios, sempre iamos a un baixo que era do meu avo recordo que era pequeno e que estaba en Caranza, ese baixo o meu avo paterno o utilizaba para facer zapatos xa que aparte de traballar en Bazan tamen traballaba de zapateiro, recordo que cando iba collia zacos de madera e lle pregunta a meu pai que era iso e me dicia que era o que meu avo utilizaba para facer os zapatos, tamen recordome que unha vez me descalcei e puxenme uns zancos antigos e ia camiñando como calquera nena hasta que zoupeime como era dito! 

Din que o caracter que como xa dixen é o do meu pai el o heredou do meu avo polo que teño un rasgo de el, da miña avoa paterna dinme que teño a sonrisa que e a mañeira de axudar ao demais xa que ela era unha persona que se che podia axudar o facia e senon buscaba a maneira posible para facelo, recordo que meu pai me levaba a casa da miña avoa que cando ia me facia sempre unha francesa e eu choraba porque a min non me gustaba a francesa senon a tortilla, pero en realidade me encantaba ir a vela xa que recordo que tiña unha casa moi grande, agora o penso e digo como non a iba a ter se eran cinco fillos mais os meus avos,

Cando ia a casa da miña avoa ia abrindo todas as habitacions para ver todas as cousas que habia dos meus tios, eu realmente era moi pequena xa que a miña avoa morreu cando eu tiña 5 anos polo que teño so pequenos recordos que se me quedaron na miña mente, ela sempre estaba no salon sentado no seu sofa calcetando e coa tele posta nalgunha novela que via ou senon coa maquina de coser que tiña na mesa do salon, realmente hoxe en dia a echo de menos e acordome moito de ela posto que foi a unica que coñecin.

Dos meus avos maternos non podo dicir nada, xa que non os coñecin a miña nai non lle gusta moito falar de ela, pero si que de pequena os domingos me levaban a casa dos irmans da miña avoa, os que criaron a miña nai e me o pasaba genial, me quedaba a comer ali sempre me facian sopa xa que a Mariluz que era a irman da miña avoa lle quedaba moi rica, e ao rematar sempre 4 petisuis e dicianme que asi iba a crecer pero en realidade non.

Mariluz ao rematar a de comer fregaba a cociña e eu con ela xa que me gustaba o que mais me gustaba era limpar a vitroceramica e para facelo tiña que poñerme encima de unha banqueta xa que non lle chegaba o que mais me gustab de iso era que  ao echar o producto facia debuxos nela e despois coa axuada de ela lle dabamos con a rraspeta xa que eu era pequena e me podia cortar,ao facer iso Mariluz a vez me enseñaba cancions e as cantabamos con ela aprendin moitas cancions e riame moito.

Do seu fillo acordome que me enseñaba a xogar coa videoconsola ata un dia tropecei con ela e sen querer lle estropei o xogo que tiña, (enfadouse moito conmigo), do marido de Mariluz Alfonso me acordo que iba con el a facer a compra a alcampo sempre e me compraba bollitos de leche sempre xa que eran os que mais me gustaban e algunhas veces tiña que comprar dous xa que un case me o comia polo camiño, algunhas veces me levaba a darlle de comer alguns gatiños xa que donde el deixaba o coche habia tres ou catro gatos e daballe o que tiña sempre.

Podo dicir que de cada un teño pezas dentro de min, recordos,cousas que en si non vou a olvidar e que grazas a todos eles fixeron que tivera unha infancia moi bonita e seo vou agradecer toda a vida, o unico que pregunto sera a quen saldra o meu fillo? sexa como sexa e a quen se parezca de todas as persoas me perteñecen a miña familia se que vai a ser unha persoa moi boa.

A vida da miña avoa materna!

Hoxe vou a contar unha historia que para min é un pouco triste xa que se refire a morte de un familiar, concretamente a miña avoa materna, se que non é un bonito tema xa que a ninguen lle gustaria falar da morte de algun familiar pero son os poucos recordos que teño dos meus familiares xa que non vive ningun.

Vou a empezar dicindo que a miña avoa Manuela martinez segun me dixeron era unha muller moi fermosa tiña un pelo precioso e con uns ollos que chamaban a atencion asi foi que os homes estaban detras de ela sempre pero a ela so lle gustaba un ao cal non penso mencionar xa que para min non ten nome o que lle fixo a miña avoa.

Ela estivo con este home o cal me dixeron os seus irmans que seguen vivos e mais a miña nai que o que facia era pegarlle a miña avoa estando aun asi embarazada da miña nai, miña avoa non podia dicir nada porque naquela epoca españa non iba a facer nada e se o facia era para dicir que a muller se o merecia e por algo seria que o home lle pegara,dame vergonza a españa de aquela epoca, pero como iba dicindo cando miña avoa estaba embarazada da miña nai o home este desapareceu se foi e formou otra familia con outra muller e outro fillos, deixando a miña avoa soa con a nena.

Miña avoa empezou a coñecer a un home o cal si quero dicir o seu nome Jose Beceiro o cal lle deu o seu apelido aunque non fora filla de el a miña nai polo que para min ese sera o meu avo quera ou non quera deus, este home se supon que lle trataba ven a miña nai e mais a miña avoa pero non o sei moi ben xa que ocorreu un suceso,,,

O que os vou a contar ahora é algo que eu fai catro tres anos que o sei xa que estiven desde pequena engañada polos meus pais cada vez que intentaba saber da miña avoa materna, a min de pequena dicianme que a miña avoa materna Manuela morrera cando deu a luz a miña nai eu de pequena me o creia totalmente xa que era normal que naquela epoca as mulleres morreran ao dar a luz aos seus fillos o que houbera algunha complicacion no parto e que a miña avoa non poidera soportar e por iso morrera.

Hoxe en dia me o pregunto que porque non dicirme a verdade desde un primer momento pero supongo que ao ser pequena e dicirlle iso a una nena como era eu non era o mais normal e por iso quero pensar que fixeron o mellor para min, pero o que eu non entendia e que cando eu ia aos albums de fotos via o carnet da miña nai e mais un trozo de periodico na cal contaba o suceso que agora os vou a contar enton ao velo e sobretodo ao leelo vin que a miña avoa non habia morto de a mañeira que me habian dito.

Esa noticia que hoxe en dia non teño e non encontro dicia que a miña avoa estaba traballando na terra cando de pronto viu o escucho unha serpente enton empezou a correr para que non lle picara coa mala sorte que caeu nun oco grande que habia ali de terra profundo facendo que morrera, pero o que me contou a miña nai e que non se sabe se foi unha serpente o se realmente foi o seu marido Jose Beceiro o cal a matara xa que dician que tamen a pegaba polo que non se sabe moi ben o que pasou.

Se que esta historia podevos parece unha historia bastante triste a min me o parece xa que a miña avoa non morreu de forma natural facendo que a sua unica neta non a poudera coñercer e disfruter de o que alguns dos meus compañeiros poden facer hoxe en dia que é estar con eles, tamén penso na miña nai que non tivo unha boa infancia xa que ao morrer a sua nai tivo que irse cos seus tios e vivir con eles ata alcanzar a maioria de idade.

Penso en ela como o pasaria na sua infancia, adolescencia, os amorios, o seu casamento co meu pai que seguro que para ela a figura materna foi algo que lle faltou e ainda lle falta hoxe en dia na sua vida, ela non quere falar moito de ela hoxe en dia o entendo xa que e un dolor moi grande para ela, por iso quero dedicarlle esta entrada a miña nai e a miña avoa para que este donde este a miña avoa permanezca con ela e a cuide.

Agora os vou a deixar unha fotos da vida da miña avoa que rescatei dun album que temos na casa e para que veades a vida de ela!

Meu avo paterno!

Vouvos a contar unha historia que a miña tia me contou do meu avo paterno, na cal contabame que o meu avo traballaba en bazan e diciame que naquela época no ano 1972 as cousas en Ferrol non estaban moi ben

.

A miña tia diciame que un dia meu avo se levantou como un dia normal para ir a traballar a Bazan como calquer traballador pero que ao chegar ali todos os traballadores encontraronse con as portas cerradas polo que o meu avo e mais os seus compañeiros decidiron ir ao centro de Ferrol e montar unha folga, xa que o meu avo e os traballadores  levaban  xa meses sen unha mellora salarial, polo que o meu necesitaba canto antes esa mellora salarial xa que tiña cinco fillos e tiña que darlles de comer xa que a miña avoa non tiña traballo se ocupaba dos fillos, da casa e de o seu marido, o meu avo.

Cando os traballadores e o meu avo se puxeron en folga chegaron ao ponte das pias onde ali os esperaba a policía, naquela época contame miña tia que o meu avo tivo que esconderse xa que a policía os esteba levando presos e o meu avo non podía irse preso debido a que deixaria a miña avoa sola, ademais estaban coas pistolas e contalle meu avo a miña tia que os seus compañeiros estaban todos feridos polos disparos da policía.

Tamen contame que o meu avo estivo ali cando sucedeu que a policía matou a Amador Rey e Daniel Niebla xa que foron golpeados pola policía e iso produciulles a morte,

Cando a miña tia contame esta historia quedome asombrada que o meu avo estivera aquel dia ali, que formara parte de a historia galega e que reivindicara os seus dereitos xa que para el o primeiro era a sua familia, eso pareceme mais que admirable xa que loitou ata o ultimo final e hoxe en dia podo dicir que o meu avo o consegueu xa que os xefes aceptaron as condicions debido ao sucedido.

Pero tampouco non podo negar a angustia que debería sufrir a miña avoa ao enterarse da folga, do que a policía fixo e sobre os mortos e feridos, xa que era unha ama de casa que so se dedicaba ao coidados dos fillos e poder perder ao seu marido non seria o mellor para a familia nin para ela que o quería moito.

Espero que a historia que me contou a miña tiña os gustara moito, e que a xente que a lea pode ser que o seu avo traballara con o meu e estiveran xuntos naquela folga loitando como calquer cidadan galego polos seus dereitos. Un bico moi grande!!!

 Aquí vos deixo un recordatorio que a miña tia de o dia da folga, o tiña gardado ya que era un recordatorio do periódico de aquela época!!